با این حال این رقابت‌ها در استادیوم ریورپلاته برگزار شد. نخستین دیدار در یکم ژوئن بین آلمان غربی و لهستان انجام شد. در روز دوم این ماه دو بازی دیگر از هفته نخست با برقراری یک دقیقه سکوت به انجام رسید. در روز بعد نیز چنین اتفاقی رخ داد. چرا؟ به خاطر قربانیان؟ نه، به خاطر مرگ سانتیاگو برنابئو بود که ۴۵ سال ریاست رئال مادرید را بر عهده داشت و توانست تیم مادریدی را بهترین باشگاه قرن بیستم کند. او زمانی که در مدرسه ال اسکوریال تحصیل می‌کرد به فوتبال علاقه‌مند شد. برنابئو در آلمانسای اسپانیا و در خانواده‌ای مرفه متولد شد که فرزندانشان را برای تحصیل به مادرید فرستادند. برنابئو در مادرید بازیکن، مربی، دبیرکل و در نهایت رئیس شد. او ورزشگاه بزرگی ساخت که نامش را برای آن برگزید. برنابئو با بهترین بازیکنان جهان قرارداد امضا کرد و توانست باشگاه را به لطف عناوینی که کسب کرد جهانی کند.

در بیست و سوم آگوست ۱۹۷۷ نخستین نشانه‌های بیماری پیدا شد. او در آن زمان در سانتا پولا زندگی می‌کرد. برخلاف توصیه پزشکان با هواپیما سفر کرد تا در مراسم گرامی‌داشت ولاسکس شرکت کند. یک روز بعد از بازی به خاطر انسداد روده مورد عمل جراحی قرار گرفت و مشخص شد که به سرطان مبتلا شده است. سرطان کاملاً در بدنش پخش شده بود. در هشتم سپتامبر جراحی عمیق‌تری انجام شد. او در چهارم نوامبر دوباره به دفترش بازگشت و از طریق یک نشست خبری از همه تشکر کرد. دو روز بعد به ورزشگاه رفت و برای تماشای دیدار رئال مادرید و والنسیا در جایگاه خود نشست. او با تشویق پرشور تماشاگران روبرو شد.

برنابئو آن زمان ۸۲ سال داشت و بیماری‌اش در سکوت پیشرفت می‌کرد، این در حالی بود که پزشکان تمام تلاش خود را برای بهبودش به کار می‌بردند. او تا ماه می زندگی عادی خود را داشت و سپس در وضعیت بدی قرار گرفت. روز بیست و هشتم شرایطش حاد شد و در ساعت ۶ صبح دوم ژوئن زمانی که توپ در حال چرخش در ورزشگاه‌های آرژانتین بود، درگذشت.

تمام دارایی برنابئو به یک میلیون پسو می‌رسید که در حسابش بود. او یک آپارتمان کوچک در مادرید داشت و صاحب یک کشتی کوچک و یک خانه کوچک روستایی در سانتا پولا بود.